Udaipur

Gisteren was het een feestdag en werd er niet gewerkt. Van die gelegenheid heb ik meteen maar gebruik gemaakt om naar Udaipur te gaan. Ik had een auto geregeld met een chauffeur en een gids. Om 8 uur had ik afgesproken en ze waren er al voor half 9.

De rit was weer een sensatie. Het eerste half uur ging over een lokale weg. Hier en daar wat stukken asfalt die door kuilen en stenen met elkaar verbonden waren. Soms was de berm beter, dus gebruikte de chauffeur die. Maar dat wisten de geiten en schapen ook, dus uiteindelijk werd het daar niet beter van.

Overal liepen mensen. Vrouwen in kleurige kleding met takkenbossen of waterkannen op het hoofd. Ook zaten overal mensen op hun hurken langs de weg, gewoon maar wat te zitten.

Op de snelweg waren veel vrachtwagens. Meestal zijn ze handbeschilderd.

Na een paar uur bereikten we Udaipur. Een grote stad met een half miljoen inwoners. Het ligt prachtig tussen een aantal meren in de bergachtige omgeving.

Als eerste heb ik hetCity Palace Museum bekeken. Hieronder een foto. De toegang was ongeveer 50 cent voor het complex en nog eens een Euro voor het museum. En dan 4 Euro voor het fototoestel. Allemaal kruip erdoor sluip erdoor gangetjes die de ruimtes en pleintjes verbonden. Alles rijkelijk versierd met mozaiek en dat helemaal vol gehangen met schilderijen.

Toen ik klaar was, moest ik op zoek naar de auto. Ze zouden op de parkeerplaats staan, maar die bleek er helemaal niet te zijn. Gelukkig had ik het telefoonnummer van de gids opgeslagen. De chauffeur had het zelfs getest. Ik het nummer bellen. Krijg ik van de andere kant te horen dat dit nu al de tweede keer is dat ik hem lastig val. Die eerste keer was kennelijk de test van de chauffeur. Daar sta je dan. Dus ik vraag een bewaker of hij weet waar ze zouden kunnen zijn. Hij stelt wat vragen "hoe laat hebben ze je afgezet" en "waren ze me zijn tweeen". Toen ging hij bellen in zijn hokje. Even later kwam hij naar buiten en tegelijkertijd kwam mijn auto voorrijden. Of er enig verband was tussen het bellen en het plotselinge opduiken van mijn begeleiders weet ik niet.

Daarna brachten ze me naar Machla Magda. Dat is een tempel boven op een heuvel. Ik zag het voetpad al slingeren naar boven. Het was 35 graden en er was geen schaduw, dit kon niet de bedoeling zijn. En dat was het ook niet, er was een Ropeway. Dus dat waren de opties: de gids teleur stellen, uitdroging en uitputting riskeren of plaatsnemen in een van de drie kabelbaancabines. Ik koos voor het laatste. Mijn moed werd beloond met een prachtig uitzicht op de stad en zijn meren.

Een ander uitzichtspunt is Monsoon Palace. Dat ligt op 1000 meter hoogte en was per auto bereikbaar. Al was het een zware beproeving voor de Tata. Het uitzicht was nog mooier, omdat je nu ook het bergachtige achterland kon zien.

Toen het donker werd, begonnen we aan de terugweg. Eerst dwars door Udaipur met duizenden onverlichtte brommers. De auto's doen het of zonder licht of met groot licht. Wij deden het met dat laatste. Daarna kwamen we op de snelweg. Het was imiddels pikdonker. In India hebben de vrachtwagens geen achterlicht. Een ook zie je de bobbels in de weg niet zo goed. Dat alles maakte de terugweg nog redelijk spectaculair.