maandag 19 oktober 2015

Maasmeanderpad

Het Maasmeanderpad loopt over zo'n 70 kilometer van 's-Hertogenbosch naar Cuijck. Het volgt, heel verrassend, de loop van de Maas. Wij gaan dat in 3 dagen proberen. Het is lekker wandelweer: droog, geen wind en nog aangenaam warm voor de tijd van het jaar. Het is wel wat mistig. Dat vind ik wel sfeervol, al worden de foto's dan wel wat minder fraai.

We begonnen vanaf het station in 's-Hertogenbosch. Meteen viel al op dat de beschrijving niet erg duidelijk was. Maar het lukte ons om de route de stad uit te vinden.

 
Rond lunchtijd doemde er een gebouw op in de mist. We hoopten op een plek waar we iets konden eten. Maar toen we naderden en de letters konden lezen vreesden we het ergste. Een grijs gebouw met de opbeurende naam Treurenburg en een grote reclame voor het vrachtwagenmerk Scania. Dat moest een garage zijn. Wat een meevaller, het bleek een chauffeurscafé te zijn. Nu nog even kiezen, broodje bal of uitsmijter. Het werd het laatste.

Dat de routebeschrijving niet klopte, dat wist ik inmiddels. Dat de beloofde markeringen ontbraken, dat was ook wel duidelijk. Maar dat dit sluiscomplex was aangelegd en dat daardoor de kaart uit de wandelgids niet klopte, daar had ik geen rekening mee gehouden. Dus raakten we de weg kwijt en maakten wat extra kilometers.

En voor de volledigheid: dit is de Maas.

zaterdag 29 augustus 2015

Art by #Roa

Afgelopen week was ik in Gent. Toen ik daar in een achterafstraatje liep, viel mijn oog op wat street art. Op een muur, achter een hekwerk, verstopt achter wat vuil containers zag ik een opvallende afbeelding van een reusachtige kraai.

Dat hekwerk bleek overkomelijk en zo stond ik oog in oog met het kunstwerk. 

Zo groot en indrukwekkend, maar lastig op een foto te krijgen. Dus gingen we op zoek naar een ander perspectief.

Een zijstraat verder, met een telelens, leverde dit beeld. Ik was toch wel erg onder de indruk en plaatste deze foto op Instagram. 
Kenners herkennen vast het square IG format. Dat overigens toevallig deze week door IG is losgelaten. 
Ik voegde de hashtags #Gent en #streetart toe. Bijna direct kreeg ik een reactie van een mij onbekend persoon "Art by #Roa". Uit dankbaarheid heb ik deze post hiernaar vernoemd.
Via die hashtag kwam ik er achter dat het dus een werk van Roa was. En dat blijkt het pseudoniem van een anonieme maar wereldberoemde graffiti artiest te zijn. Overal ter wereld zijn kunstwerken van hem te zien. Ik heb helemaal geen verstand van street art, maar deze geweldenaar viel mij dus toch maar meteen op. Ook al zit het verstopt achter een hekwerk.

Met wat hulp van internet en een plattegrond van Gent spoorden we nog 2 kunstwerken van hem op. Kijk toch eens hoe geweldig.


En weer heel ergens anders deze konijnen.

woensdag 15 juli 2015

De bergmeren van Champorcher / Mont Avic (seconda parte)

Het Parco Mont Avic is vooral bekend om zijn vele bergmeertjes. Natuurlijk krijg je die niet zo maar te zien, maar moet je eerst een stukje wandelen.

Hier kronkelt het pad nog door het bos en heb je wat schaduw.

Maar onherroepelijk passeer je de boomgrens en wordt het wat ruiger en warmer. Hier maak ik een foto van de Col du Lac Blanc. Daar achter liggen de meertjes.

Eerst het Lac Noir.

En dan het Lac Blanc met weer de Monta Rosa op de achtergrond.

En, omdat het zo mooi is, nog een keer het Monte Rosa massief door de telelens.

maandag 13 juli 2015

Parco Mont Avic

Vandaag zijn we naar het nationaal park Mont Avic gegaan. Het startpunt van de wandeling was Dondena. Volgens de kaart kon je er heen rijden. De routeplanner kende het plekje niet en later bleek de weg volgens de routeplanner 10 kilometer voor het eindpunt te stoppen. Omdat de eigenaresse van de agriturismo had gezegd dat je er echt kon rijden, hebben we het erop gewaagd. En -het was wel spannend- maar het is gelukt.

Eerst kwamen we bij het Lac Miserin. 

En daar staat dit leuke kerkje, Notre Dame de la Neige. De naam klopt, want er lag sneeuw.

Er was ook een berghut, de Refugio Miserin. Daar was een kraantje en kon de waterfles gevuld worden.

En het bleef niet bij water, we bestelden ook maar een kaasplankje. Ter ondersteuning van de berghut zeggen we dan, al is het natuurlijk gewoon omdat het zo lekker is. En je moet goed eten in de bergen. Ze hadden trouwens ook een rijke collectie aan bieren. Maar ik moest nog lopen en autorijden, dus op dit punt heb ik de berghut niet ondersteund. Gelukkig waren er genoeg gasten die, ook al was het nog vroeg in de middag, dat wel deden.

Dit hebben we in Drenthe ook, veenpluis. Op de achtergrond het Lac Noire en de Col Pontonnet.

En met het bier is het ook nog goed gekomen. Aan het einde van de middag in ons stamcafé in Champorcher.

zondag 12 juli 2015

Lac de Vercoche

Vandaag stond een wandeling naar het Lac de Vercoche op het programma. Het was opnieuw prachtig weer, al waren er voor het eerst sinds dagen weer eens wat wolkjes te zien. De temperatuur is nog steeds hoog, ver boven de 30 graden, maar er staat wel steeds een lekker windje. Dus zonnebrand smeren. 
Hier het meertje waar het om ging. 

Wat we vooraf niet wisten is, dat we hoog genoeg klommen om de Matterhorn (Cervino zeggen de Italianen) te kunnen zien. Zoals je kunt zien laat ik hem even links liggen.

Om een foto te maken van het Monte Rosa massief.

zondag 31 mei 2015

North Korean Perspectives

Tegelijkertijd met de tentoonstelling De Kim Utopie is in het Drents Museum ook de expositie "North Korean Perspectives" te zien. Een andere kijk op Noord Korea dan de geïdealiseerde visie zoals die door de staatsschilders is vastgelegd. 
   
Onderdeel daarvan is het project "Een leven tussen propaganda en realiteit" door Alice Wielenga. Zij combineert de propaganda kunst met haar eigen foto's van de werkelijkheid in Noord Korea. Dat levert bijzondere plaatjes op. 

Rechts boven doemt wat wapentuig op. Ineens herinner ik me een van de propaganda schilderijen.

Kijk het vriendelijk glimlachende meisje met haar accordeon. Met, ook rechtsboven, dat afweergeschut. Had deze anonieme Noord Koreaans staatsschilder misschien toch stiekem ook zijn eigen "perspective"? 

De Kim Utopie - Hoe moeilijk ook de weg, wij gaan hem met een glimlach.

In het Drents Museum worden onder de titel "De Kim Utopie" een aantal schilderijen uit Noord Korea tentoongesteld. Ruim 80 forse doeken gemaakt in de periode 1960 tot 2010 door Noord Koreaanse schilders in staatsdienst. Nu is volgens mij iedereen daar in staatsdienst, dus dat dat voor de schilders niets anders is, verbaast mij niet echt. 

Hier is hij dan, de naamgever van de expositie, Kim Il Sung, De Eeuwige President van de Republiek. Dit is slechts een fragment van een veel groter doek. De visionair Kim wijst letterlijk de weg naar een mooie toekomst. Hij kan het weten, hij heeft de verrekijker in de hand. Hoe zijn droom eruit ziet, laten de andere doeken zien.

Lachende gezichten in een liefelijk berglandschap. Het doet mij denken aan the Sound of Music. Rechts onder zijn trouwens een groot aantal soldaten met hun oorlogstuig te zien. Op deze foto wat lastig, maar op het originele doek (het is een fors schilderij) niet te missen.

Wij noemen het al snel propaganda kunst. Maar wat moet je dan als er acute hongersnood heerst? Dan schilder je een overvloedige rijstoogst met daarbij ook nog een vriendelijk glimlachende vrouwelijke soldaat. Dit doek komt toch echt 1997, al schatte ik het 30 jaar ouder. 

zaterdag 16 mei 2015

Le Petit Ballon

Gisteren was het weerbericht buien in de morgen en 's middags regen. Dat betekent in de Vogezen dat de bewolking zo laag hangt dat je er doorheen moet. Geen probleem voor een dagje, het heeft ook wel weer wat aparts.  
Vandaag was er goed weer voorspeld en het leek nog uit te komen ook. Dus wij planden een flinke tocht. De hoogste top heet hier Le Grand Ballon. Maar daar blijkt een lelijk weerstation de boel te bederven en de route gaat ook nog eens over een kale ski piste. Dat viel dus af en dan kom je vanzelf bij Le Petit Ballon en dus gingen we die proberen.

Een mooie tocht met veel vergezichten. En nu zag je ook nog eens wat anders dan flarden nevel. Dit hier is Le Steinberg. 
 
Meteen daarna kom je over de Kegelritz. Hier maak ik een foto van het uitzicht. 

En na 800 meter klimmen kom je dan op Le Petit Ballon. Er is toch wat bewolking, dus de Alpen kun je niet zien, maar het uitzicht is toch nog steeds indrukwekkend. 

zaterdag 9 mei 2015

Sentiero l'infinito

Vandaag liepen we de Sentiero l'infinito (het oneindige pad). Niet zo bekend als de wandeling langs de vijf dorpjes (Cinque Terre). Het was een stuk rustiger, iets ruiger maar zeker niet minder mooi. Het bereiken van het startpunt, Portovenere, was nog een gedoe. Eerst met de trein en dat betekent hier afwachten of het lukt een kaartje te krijgen en dan maar zien wanneer er eens een trein gaat. In elk geval niet op tijd en niet op het aangegeven spoor, maar uiteindelijk komt het goed. En dan overstappen op de bus. Dat viel ook tegen. Wij zijn gewend dat de bus in de buurt van het station stopt. Hier moet je een kwartiertje lopen van het station naar de bushalte. En als je dan niet bekend bent, zoals wij, kost het je een half uur.  

 
Maar hier zijn we dan in Portovenere.

De route was goed aangeven, dat dan weer wel.

Een dagje vrijwillig op water en brood. Al hadden we wel een lekkere locale kaas om dat brood mee te beleggen.

En daar ligt het eindpunt Riomaggiore al. Runkeeper leert dat we 12,75 kilometer hebben afgelegd in bijna 6 uur. Dat is dus net 2 kilometer per uur. We hebben wel even gepauzeerd, maar de verklaring voor het tempo ligt in de 950 meters hoogteverschil die we hebben overbrugd. En voor al dat gezwoeg krijg ik dan 25 Samengezond-punten van Menzis.

vrijdag 8 mei 2015

Corniglia - Monterosso al Mare

Wij zijn speciaal naar deze streek gekomen om te wandelen over het kustpad dat de zogenaamde Cinque Terre met elkaar verbindt. Dat klinkt makkelijker dan het is. Er schijnen stukken onbegaanbaar te zijn en andere stukken zijn verboden gebied sinds er wat ongelukken zijn gebeurd. En dat alles wordt nauwelijks bekend gemaakt. Uiteindelijk kozen we voor het traject Corniglia naar Monterosso al Mare. Ook daar zouden gevaarlijke passages zijn, maar we hebben ze niet gezien.

Dit is Corniglia. Ze hebben een station en daar vertrokken we. Als je dan even op weg bent, heb je eigenlijk het beste zicht. En dan zie je niet de drommen wandelaars die er nu al in die dorpjes rondlopen.

Het pad is goed onderhouden en waar nodig zijn trappen. En dat alles voor slechts € 7,50 per persoon. Wij betaalden het graag, maar we kregen ook een discussie mee van iemand die het eigenlijk niet wilde betalen. Toevallig een Nederlander.

Halverwege ligt Vernassa. Het zelfde recept: ligt prachtig en ziet er leuk uit. maar het wordt helemaal overlopen door toeristen (zoals wij).

Weer eens wat anders dan een dorpje, een vijgcactus met op de achtergrond de Middellandse Zee.

En hier is de eindbestemming al weer in zicht, Monterosso al Mare. Hier namen we de trein terug naar ons hotel in Levanto. Als bijzonderheid kan ik nog melden dat het kopen van een kaartje langer (ongeveer 5 keer zo lang) duurde dan de treinreis. 

dinsdag 5 mei 2015

Colossus San Carlo

Langs het Lago Maggiore staat in Arona de Colossus San Carlo. Het 35 meter hoge beeld stelt Carlo Borromeo voor en is in1698 gebouwd. Later heeft het Bartholdi geïnspireerd om het Vrijheidbeeld te maken. Hij heeft zelfs enige tijd in Arona doorgebracht om de Colossus te bestuderen.
Maar het leukste is eigenlijk wel dat je erin kunt.

Kijk, dit is de achterkant. Een wenteltrap voor omhoog om op het voetstuk te komen en een andere om weer naar beneden te wandelen.

Op het voetstuk kun je het beeld binnen gaan en via een kooiladder kun je dan tot in het hoofd klimmen. Hier was er maar een van, dus je moest hopen dat er geen tegenliggers waren.
Via het oog kun je dan naar buiten kijken. Het beloofde uitzicht over het Lago Maggiore was maar matig vanwege de mist. maar als bewijs dat ik het toch echt gehaald heb hier een foto van de hand van Carlo genomen vanuit zijn hoofd via het oog. 

Valle Cannobina

We wilden gisteren gaan wandelen in het Valle Cannobia. We hadden geen enkele informatie of een wandelkaart. Op goed geluk reden we naar Lunecco. Een bergdorpje dat alleen via een spannend ritje over een bergweggetje te bereiken is. Behalve dit kerkje staan er een paar huisjes. Geen toeristenbureau of winkels, maar gelukkig wel een deur waarop "municipale" stond. Voorzichtig voelde ik aan de deur. Die was open, met daarachter alleen dichte deuren en een trap. Dan maar de trap proberen en uiteindelijk op de derde verdieping was er een deur die op een kier stond en waarachter ik mensen hoorde praten. Een ruimte met wat tafels, kasten met ordeners en drie personen. Achter een soort balie stond een vrouw aan wie ik vroeg of ze een kaart of zoiets had. Ik spreek geen Italiaans en zij waarschijnlijk niets anders. Ze keek me dan ook wazig aan. Maar daarna toverde ze toch echt een wandelkaart tevoorschijn met daarop ingetekend wandelroutes. 
  
Met een routekaart, een kennelijk goed onderhouden pad en pijltjes (boven aan het pad op de foto) durfden we het wel aan. Ook al waarschuwde een inwoner ons voor regen toen we aan dit weggetje begonnen.

Dit dal is genoemd naar de Cannobina, een rivier die in het Lago Maggiore uit komt. Dus daar in de verte moet het Lagio Maggiore liggen. Jammer dat het wat mistig is, maar dat heeft eigenlijk ook wel wat.

zondag 29 maart 2015

Marie Kondo

Inmiddels heb ook ik het boek van Marie Kondo in handen. Een geweldig boek. Als je denkt dat je het niet nodig hebt of helemaal niets hebt met opruimen, ook dan beveel ik het toch van harte aan. Het is erg leuk om te lezen. Ik vind het opvallend dat een boek dat via het Japans en Engels naar Nederlands is vertaald, nog zo prettig leesbaar is gebleven.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat het bij mij niet bij lezen blijft met dit soort boeken. Doorslaan, noemt mijn omgeving het meestal. En dat is het ook, daar ben ik bijzonder goed in. 

Marie Kondo zegt dat je per categorie moet opruimen en moet beginnen met kleding. Dus, precies volgens de KonMari-methode, verzamel ik al mijn kleding en leg die op een hoop. Op de achtergrond kun je de uitgeruimde kast zien. 
En ja, ik heb het echt gedaan, alles opgepakt en me afgevraagd "does it spark joy?". De reactie was wisselend, maar bijna de helft was wel uitgesparkt. Prima, die spullen hebben hun nut gehad en kunnen nu (uiteraard na het afscheidsritueel waarbij elk kledingstuk wordt bedankt) uit mijn leven vertrekken.

 
En dit kan dan allemaal weg. 
Bijvoorbeeld een Aikido pak. Nadat ik 8 jaar gelden mijn arm brak tijdens de uitoefening van deze krijgskunst, heb ik dat niet meer aangehad. Dus eigenlijk werd het wel eens tijd dat ik daarvan afscheid nam. 
En 11 stropdassen. Op de foto, direct naast het boek, is nog net een exemplaar te herkennen met het Kemira embleem (de Kemira snowflake). Ik ben daar in 2001 vertrokken en zelfs bij Kemira is dat symbool gesneuveld bij een huisstijl aanpassing. Dan is het ook niet zo vreemd dat deze stropdas mij geen spark of joy meer geeft. Sowieso kun je je afvragen wat ik moet met kledingstukken die in 2001 van Brielle mee naar Assen zijn verhuisd. En dat waren er opvallend veel.
En wat te denken van 9 sokken. Ja inderdaad, een oneven aantal. Die andere komt ooit wel weer te voorschijn, heb ik ooit geredeneerd. Maar ook al was dat zo geweest, dan nog zou dit paar me weinig vreugde meer gegeven hebben. Ik kan eigenlijk wel snappen waarom die ene er al eerder tussenuit geknepen is. En dan heb ik het nog niet eens over 3 paar sokken in maat 38.
Ook gooide ik 13 T-shirts weg. Als mij voor deze exercitie gevraagd was hoeveel T-shirts ik had, had ik het aantal op ongeveer 10 geschat. 

Kijk en dit zijn nu al mijn onderbroeken en sokken. Precies volgens de KonMari-methode opgeborgen. Nooit kleding op elkaar leggen en nooit bolletjes maken van sokken, maar keurig verticaal.
Marie Kondo adviseert ook dat je met je kleding communiceert. Dat lijkt misschien wat raar. Maar toen ik mijn sokken, waarvan ik de door Marie Kondo verfoeide bolletjes had gemaakt, los maakte, betrapte ik me erop dat ik bedacht "zo, dan zal ik jullie nu eens uit jullie lijden verlossen". 

 
En dit is nu mijn kledingkast. Ik ben tevreden.