Project in Progress (day 9)

Visum

Ik ben begonnen met de visumaanvraag. Dat valt nog niet mee. Ik ben al een paar uur bezig geweest om dit webformulier in te vullen. Electronisch verwerken is echter te veel gevraagd. Je moet het uitprinten en vervolgens persoonlijk inleveren bij de ambassade. De pasfoto's moeten een speciaal formaat hebben, 5 cm bij 5 cm. Gelukkig vond ik een fotograaf die dat kon. Ik ben er zo mee bezig, dat ik er al over heb gedroomd. Ik droomde dat het visum werd geweigerd. Reden: ik keek niet vriendelijk genoeg op de pasfoto.

Project in Progress (after one week)

Houd ons op de hoogte, reageerde een lezer. Na een week is er een hoop gebeurd, maar daarvan is nog niet zoveel te zien. To be continued.

Joris en de draak

Gisteren kreeg ik van mijn ouders deze icoon. Helemaal zelf gemaakt door mijn vader (de van geboorte Belgische icoonschilder Alois Bernard).

En dat moet niet onderschat worden. Er zitten vele tientallen uren werk in en de doorlooptijd om deze icoon te maken bedroeg een half jaar.

Wat er zoal bij komt kijken heeft de kunstenaar mij uitgelegd. Op een houten paneel worden lagen beenderlijm en huidenlijm aangebracht. Vervolgens wordt er linnen op gelijmd. Dan lagen gesso, schuren, nieuwe lagen en dan kan uiteindelijk het schilderen beginnen. Het is geverfd met natuurlijke pigmenten. Dit poeder wordt met een penseel aangebracht. Het penseel wordt nat gemaakt met eierdooier en azijn. Het goud is afkomstig van goudpapier.

Maar het wordt pas een echte icoon als hij is gewijd. En ook deze moeite was mijn ouders niet te veel. Tijdens een speciale Byzantijnse dienst heeft een priester dit gedaan. Deze priester is daarvoor ruim 2 uur in de weer geweest met onder andere wierook en wijwater.

Je snapt hoe ingenomen ik ben met dit waardevolle geschenk.

New Project

Vandaag ben ik met een nieuw project begonnen.

Op de foto staan de ingrediënten: een plaat multiplex, bijenwas, gesso, gel medium en acrylverf (o.a. zilver).

De plaat multiplex was 120 cm, maar is inmiddels verzaagd in 2 stukken. Het grote stuk wordt een schilderij en het kleine stuk ga ik gebruiken om te experimenteren.

Op de foto zie je dat ik daar al mee ben begonnen. De helft is ingesmeerd met gesso, de andere helft met gel medium. Ik ben benieuwd wat de beste basis vormt. Daarop komen dan lagen was en acrylverf. De was en de zilververf moeten wat extra glans en diepte gaan opleveren. Hoe ik dat allemaal ga doen weet ik nog niet precies. Waarschijnlijk worden het veel lagen, die steeds moeten drogen, dus de totale doorlooptijd zal wel aanzienlijk worden.

Uiteindelijk moet het een uit het water springende humpback worden. Een beetje zoals op de tekening in mijn Moleskine, die ook op de foto is te zien.

Misschien laat ik de voortgang wel zien op deze blog. Maar het project kan natuurlijk ook een stille dood sterven.

Unfinished Business

Flipje Tiel is onlangs 70 geworden. Hierdoor kwam bij mij wat oud zeer boven.

Op de kleuterschool moesten wij een tekening maken. Ik had bedacht om Flipje Tiel te tekenen. Aan het einde van de tekenles leek het nergens op. Ik moest er niet aan denken dat ik die tekening op een later tijdstip zou moeten afmaken. Daarom heb ik hem opgeborgen in andermans laatje. Ik kan me zelfs nu nog herinneren hoe een klasgenoot op een later tijdstip verbaasd deze tekening tevoorschijn haalde en opmerkte zich niet te kunnen herinneren hem ooit gemaakt te hebben.

Hopelijk is dat nu bij dezen na 45 jaar rechtgezet. Het moge duidelijk zijn dat het bij deze tekening niet gaat om de artistieke waarde maar om de therapeutische.

Back to work

Vandaag ben ik weer gaan werken. Enkele collega's vroegen of ik op vakantie nog had geplankt. Nou daar hoef je echt niet voor naar Canada.

The Flying Pig (part 2)

Still waiting for a review, schreef een lezer. En dat was er inderdaad bij ingeschoten. So, here we go.

Omdat het restaurant in de krant werd aangeprezen leek het me verstandig om even te reserveren. En dan kon ik gelijk even zien of het me wat leek.

Een vriendelijk meisje legde me uit dat ze niet aan reserveren deden, maar dat het na half 8 wel zou moeten lukken. Daarvoor kon het druk zijn omdat er vlakbij een optreden van Adele was. Het bijzondere aan het meisje was dat ze piercing noch tatoeages had. Voor zover ik het kon zien tenminste. En dat is bijzonder voor horecapersoneel in Canada.

Toen we er later kwamen zat het nog bomvol en stonden er wachtenden voor de deur. De eigenaar, John Crook, beloofde in 10 minuten een tafel voor 3 gereed te hebben. Opvallend, want de mensen voor ons moesten een half uur wachten. Misschien hielp het dat dat aardige meisje mij enthousiast aansprak. "I'm so glad that you came back."

Na een ommetje door de buurt kwamen we terug en werden hartelijk onthaald en naar onze tafel begeleid. En dat waren meteen de beste plekken, je kon de ingang, de open keuken en de bar prima in de gaten houden. Het zat nog steeds helemaal vol en het was gezellig luidruchtig met ook nog redelijk harde muziek van Bowie.

Het aardige meisje verzorgde het water, al had ze wat moeite om alle smaken water uitgelegd te krijgen met al dat geluid. Van mij mocht ze nog wel even door gaan, want aardig, maar Astrid vond het wel genoeg. I want beer!, was haar bijzonder effectieve interventie. Daar was iemand anders voor en vanwege de consternatie kwam John zich er ook nog persoonlijk mee bemoeien. En zo stonden ze na enkele minuten al met zijn drieën om onze tafel te springen.

Het eten was voortreffelijk. Ik bestelde de halibut omdat die in de krant zo werd geprezen. En inderdaad, zo lekker heb ik zelden gegeten. En ook de anderen waren erg tevreden over het eten. "We make every effort to use sustainable, organic local products where possible." Ook dat spreekt mij natuurlijk aan. Bovendien werd al dat lekkers geserveerd door, zo werd mij bezworen, een "lekker ventje".

Omdat we tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht te lang moesten wachten volgens John, waren de toetjes "on the house". Daar hadden we zelf overigens niets van gemerkt.

Dus als je eens in de buurt bent, dan zou ik zeker The Flying Pig eens proberen.

Airport annoyances

Het nadeel van een terugreis is dat je weer nadrukkelijk geconfronteerd wordt met Nederlanders. In Vancouver ondervond ik weer een mooi staaltje.

Een man komt aanstormen op een rij wachtenden en kijkt hoe ver hij komt. Als zijn poging ergens halverwege de rij strandt, dan markeert hij dat punt met zijn handbagage. Vervolgens wurmt hij zich terug om de rest van zijn bagage op te halen. Dus weer tweemaal langs iedereen, een keer zonder spullen en een keer met zijn bagage. Dan wenkt hij zijn vier medereizigers, die moeten ook maar even voordringen. Met zichtbare tegenzin begeven zij zich langs de wachtenden, naar het door manlief afgedwongen plekje in de rij. Zelfs de grote letters Gaastra op de trui van de echtgenote kunnen niet verhullen dat zij zich ergert aan haar man.

Maar dat was nog niet alles. De beste man gaat vervolgens zijn hele koffer uitpakken. Kennelijk voelt hij aan dat iedereen hem een loser vindt en ongevraagd geeft hij een verklaring. "De fleece is niet tegen de kou, maar om over mijn hoofd te doen als ik wil slapen." Gevoel voor humor heeft hij trouwens ook niet, want als ik me hardop afvraag of ik wel zou kunnen slapen gaat hij daar nog serieus op in ook. Hij adviseert me om ook een trui uit mijn bagage te halen.

Op zijn koffer staat te lezen dat hij uit Lonneker komt, een slecht excuus.

Bij het inchecken had hij vanzelfsprekend weer problemen en terwijl deze foto is gemaakt stond hij er vast nog steeds.

Hollister 1922

Al de hele vakantie krijg ik mailtjes van mijn dochter om toch vooral in Vancouver naar de Abercrombie & Fitch te gaan. Compleet met afbeeldingen van allerlei hoodies. Dus wij naar het opgegeven adres. Nou, geen A&F te bekennen. Navraag leerde dat die al in 2009 ter ziele is gegaan. Daarna begonnen de mailtjes over Hollister op gang te komen.

Wij er heen. Een donker hol onder de grond, grotendeels gevuld met wachtenden voor de kassa. Personeel is er genoeg, er lopen tientallen meisjes (en hier en daar een homo) rond die bij elke beweging vragen "how is your day?", "is everything all right?" of "this is for betties, dudes are over there". Maar aan de kassa staan alleen maar 2 trainees.

Een klein uurtje later staan we buiten met deze hoodie. Dus als je iemand in zo'n ding ziet lopen: misschien is het mijn dochter.

The Flying Pig

Vandaag stond dit artikel in de plaatselijke krant. Een positieve recensie over een restaurant in de straat van ons hotel. That must be a sign. We gaan er straks eten. Hopelijk bevalt het beter dan the Naam.

Biking in Stanley Park

Vandaag was onze laatste dag in Vancouver. We hebben gefietst in het Stanley Park. Daar is ook een zee aquarium, door een taxichauffeur een unforgettable experience genoemd. Maar wij vonden de wachtrij te lang en dachten dat het binnen ook wel erg druk zou zijn. Dus zijn weer verder gefietst. Zo te zien had Emma er zin in.

What's in The Naam

Vandaag zijn we naar Kitsilano geweest. Daar is ook The Naam, het ouste vegetarische eethuis van Vancouver. Recommended by Keri Smith. Dus de verwachtingen waren hoog gespannen.
Bij de ingang hing dreigend een bordje "Wait te be seated". Dat is dan nog tot daar aan toe, maar als ze je vervolgens gewoon laten wachten terwijl ze niets aan het doen zijn, dan is dat een veeg teken. Normaal zou ik al weg zijn gelopen, maar ja, Keri Smith hè.
Toen bleek the steamer broken. Dus geen Latte of cappuccino en de Chai tea latte moest uit de microwave komen. Over het ontbreken van Wifi heb ik het verder maar niet.
Maar het meest opzienbarende ondervond ik bij het vertrek. Alles bij elkaar kostte het 20 dollar en ik gaf er 23. Een royale fooi voor een broken steamer. Toen ik de deur uit wilde gaan werd ik teruggeroepen, ze hadden me de verkeerde rekening laten betalen. Het kostte namelijk 1,80 meer. Dus met mijn 23 dollar zat ik nog helemaal goed. Ik heb maar snel nog 2 dollar betaald en ben vertrokken.

Mijn conclusie: iets te vegetarisch.

Victoria BC

Ik was gewaarschuwd dat het een beetje truttig was hier. En inderdaad een trip met een Zodiac is wel even wat anders dan in een koetsje door de stad te worden gereden. Dat laatste hebben we dan ook maar niet uitgeprobeerd. Maar het valt verder wel mee, een leuke stad is het.

Neem bijvoorbeeld Rebar Modern Food. Daar serveerden ze een Roy Green van vers geperst wheatgrass met gember, wortel en appel. Very healthy, tasty and... modern!

In the Beantime

In the Beantime is a great cafe located in Ladysmith BC. Featuring a full range of espresso drinks and a full Breakfast and lunch menu, it is not to be missed. Fresh bread baked daily and homemade soups highlight the menu of various sandwiches, wraps, and hot food items.

We were there and we loved it.

Killer Whales (part 2)

Here are pictures that Mike mailed to me. His photo equipment was very impressive, but what about his pictures? Highly impressive indeed. Thank you Mike!

Some dolphins.

Pacific View - Tofino

Where is Waldo?

A Pacific plankshot.

Beautiful View

Het uitzicht vanaf ons huisje in Tofino (Middle Beach Lodge) is werkelijk prachtig. Eerst zit het potdicht van de mist. Daar heb ik overigens geen foto's van gemaakt. En dan breekt het ineens in de verte open. Een kwartiertje later is het helemaal opengebroken voor een Pacific Sunset.

No artist and no rearranging needed.

Art on the Pacific Beach

Op het strand van Tofino was een kunstenaar bezig.

"I only work with materials provided directly by nature. Basically it is just rearranging. When I am done, nature will take it back, sooner or later. That is art in it's most basic way."

Nou vooruit een foto dan maar, en dan maar hopen dat de natuur het weer snel terugneemt.

Just regular maintenance

Hier staat onze Impala op de brug. Op het dashboard verscheen de opmerking "change engine oil soon". Dus naar de garage. They want you to change it each 5000 kilometer, it's a 3500 V6, you see. Just regular maintenance.

Op de brug verder ook de minor scratches zichtbaar bij de achterbumper. Maar ja, wie legt er nu zo'n grote steen op een parkeerplaats.

Killer Whales

Hier ben ik helemaal uitgedost voor een zoektocht naar Orca's.

En dat moest dan gaan gebeuren met deze Zodiac. Voor deze gelegenheid uitgerust met een tweetal Yamaha VX 250 motoren. Dat moet de kenners genoeg zeggen. Ik ben overigens geen kenner. Maar snel was het zeker.

Tussen de middag werd er geluncht bij een verlaten postkantoor. Daar kon je lekker zitten, maar het blijft Canada, dus oppassen geblazen.

We hebben vele tientallen dolfijnen gezien en een dozijn Orca's. Deze foto is slechts een opwarmertje, ik heb mijn email gegeven aan een Brit met een fototoestel met een enorme telelens. Dus nog even geduld.

Awesome cabin

Isn't this a awesome cabin? En dan ook nog het fantastische uitzicht op de Strait of Georgia en daar achter de Coast Mountains. Zo mooi dat ik het niet kan fotograferen, maar als je goed kijkt kun je het in de ruiten weerspiegeld zien. In die Strait zitten orca's, maar die hebben we nog niet gezien.

We proudly serve

En ook op de boot naar Vancouver Island konden we gewoon Starbucks drinken.