Vandaag hadden we de wandeling van het bergdorp Viano (Zwitserland) naar Tirano (Italië) in gedachte. Origineel als ze hier zijn noemen ze dit de smokkelaarsroute. De planning was om met de bus vanaf station Brusio naar het startpunt Viano te gaan. Eens per 3 uur gaat dat ding, dus we waren voor de zekerheid ruim op tijd. Toen de bus maar niet kwam, hebben we toch maar eens de informatie bij de bushalte bekeken. "Riservazione obbligatoria 1 ora prima della partenza." Eigenlijk is Italiaans helemaal niet zo moeilijk. Die bus konden we dus vergeten. En 3 uur wachten, daar hadden we ook geen zin in.
Dus wij maar naar de oprit van de bergweg naar Viano lopen en wachten op een auto om mee te liften. Meestal gaat dat wel goed, twee mensen met een rugzak langs een bergweggetje zien er sneu genoeg uit. En ja hoor, na enkele minuten kwam de eerste auto. Een witte Fiat Panda, bestuurd door een hoogbejaarde vrouw, sportief gekleed in een roze joggingbroek en witte slippers. En ze had er zin in. Ik heb nog nooit iemand zo snel een bergweg op zien rijden. Luid toeterend bij de bochten en de gaspedaal onverminderd volledig ingedrukt. Had ze door haar leeftijd veel ervaring of vreesde ze de dood niet meer omdat ze al zo oud was?
Op een gegeven moment stond er een ree midden op het pad. Zou ze gas minderen? Nee dus, ze keek slechts even opzij met een blik van "die springt wel weg". En dat klopte.
Na een kwartier kwamen we in de straten van Viano. Nu snapten we het nut van de Panda, een bredere auto paste daar niet doorheen. Ze zette ons netjes af in het centrum van het dorp. We schudden elkaar de hand en bedankten haar hartelijk. En daar ging ze weer, met piepende banden verdween ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten