Le Petit Ballon

Gisteren was het weerbericht buien in de morgen en 's middags regen. Dat betekent in de Vogezen dat de bewolking zo laag hangt dat je er doorheen moet. Geen probleem voor een dagje, het heeft ook wel weer wat aparts.  

Vandaag was er goed weer voorspeld en het leek nog uit te komen ook. Dus wij planden een flinke tocht. De hoogste top heet hier Le Grand Ballon. Maar daar blijkt een lelijk weerstation de boel te bederven en de route gaat ook nog eens over een kale ski piste. Dat viel dus af en dan kom je vanzelf bij Le Petit Ballon en dus gingen we die proberen.

Een mooie tocht met veel vergezichten. En nu zag je ook nog eens wat anders dan flarden nevel. Dit hier is Le Steinberg. 

 

Meteen daarna kom je over de Kegelritz. Hier maak ik een foto van het uitzicht. 

En na 800 meter klimmen kom je dan op Le Petit Ballon. Er is toch wat bewolking, dus de Alpen kun je niet zien, maar het uitzicht is toch nog steeds indrukwekkend. 

Sentiero l'infinito

Vandaag liepen we de Sentiero l'infinito (het oneindige pad). Niet zo bekend als de wandeling langs de vijf dorpjes (Cinque Terre). Het was een stuk rustiger, iets ruiger maar zeker niet minder mooi. Het bereiken van het startpunt, Portovenere, was nog een gedoe. Eerst met de trein en dat betekent hier afwachten of het lukt een kaartje te krijgen en dan maar zien wanneer er eens een trein gaat. In elk geval niet op tijd en niet op het aangegeven spoor, maar uiteindelijk komt het goed. En dan overstappen op de bus. Dat viel ook tegen. Wij zijn gewend dat de bus in de buurt van het station stopt. Hier moet je een kwartiertje lopen van het station naar de bushalte. En als je dan niet bekend bent, zoals wij, kost het je een half uur.  

 

Maar hier zijn we dan in Portovenere.

De route was goed aangeven, dat dan weer wel.

Een dagje vrijwillig op water en brood. Al hadden we wel een lekkere locale kaas om dat brood mee te beleggen.

En daar ligt het eindpunt Riomaggiore al. Runkeeper leert dat we 12,75 kilometer hebben afgelegd in bijna 6 uur. Dat is dus net 2 kilometer per uur. We hebben wel even gepauzeerd, maar de verklaring voor het tempo ligt in de 950 meters hoogteverschil die we hebben overbrugd. En voor al dat gezwoeg krijg ik dan 25 Samengezond-punten van Menzis.

Corniglia - Monterosso al Mare

Wij zijn speciaal naar deze streek gekomen om te wandelen over het kustpad dat de zogenaamde Cinque Terre met elkaar verbindt. Dat klinkt makkelijker dan het is. Er schijnen stukken onbegaanbaar te zijn en andere stukken zijn verboden gebied sinds er wat ongelukken zijn gebeurd. En dat alles wordt nauwelijks bekend gemaakt. Uiteindelijk kozen we voor het traject Corniglia naar Monterosso al Mare. Ook daar zouden gevaarlijke passages zijn, maar we hebben ze niet gezien.

Dit is Corniglia. Ze hebben een station en daar vertrokken we. Als je dan even op weg bent, heb je eigenlijk het beste zicht. En dan zie je niet de drommen wandelaars die er nu al in die dorpjes rondlopen.

Het pad is goed onderhouden en waar nodig zijn trappen. En dat alles voor slechts € 7,50 per persoon. Wij betaalden het graag, maar we kregen ook een discussie mee van iemand die het eigenlijk niet wilde betalen. Toevallig een Nederlander.

Halverwege ligt Vernassa. Het zelfde recept: ligt prachtig en ziet er leuk uit. maar het wordt helemaal overlopen door toeristen (zoals wij).

Weer eens wat anders dan een dorpje, een vijgcactus met op de achtergrond de Middellandse Zee.

En hier is de eindbestemming al weer in zicht, Monterosso al Mare. Hier namen we de trein terug naar ons hotel in Levanto. Als bijzonderheid kan ik nog melden dat het kopen van een kaartje langer (ongeveer 5 keer zo lang) duurde dan de treinreis. 

Colossus San Carlo

Langs het Lago Maggiore staat in Arona de Colossus San Carlo. Het 35 meter hoge beeld stelt Carlo Borromeo voor en is in1698 gebouwd. Later heeft het Bartholdi geïnspireerd om het Vrijheidbeeld te maken. Hij heeft zelfs enige tijd in Arona doorgebracht om de Colossus te bestuderen.

Maar het leukste is eigenlijk wel dat je erin kunt.

Kijk, dit is de achterkant. Een wenteltrap voor omhoog om op het voetstuk te komen en een andere om weer naar beneden te wandelen.

Op het voetstuk kun je het beeld binnen gaan en via een kooiladder kun je dan tot in het hoofd klimmen. Hier was er maar een van, dus je moest hopen dat er geen tegenliggers waren.

Via het oog kun je dan naar buiten kijken. Het beloofde uitzicht over het Lago Maggiore was maar matig vanwege de mist. maar als bewijs dat ik het toch echt gehaald heb hier een foto van de hand van Carlo genomen vanuit zijn hoofd via het oog. 

Valle Cannobina

We wilden gisteren gaan wandelen in het Valle Cannobia. We hadden geen enkele informatie of een wandelkaart. Op goed geluk reden we naar Lunecco. Een bergdorpje dat alleen via een spannend ritje over een bergweggetje te bereiken is. Behalve dit kerkje staan er een paar huisjes. Geen toeristenbureau of winkels, maar gelukkig wel een deur waarop "municipale" stond. Voorzichtig voelde ik aan de deur. Die was open, met daarachter alleen dichte deuren en een trap. Dan maar de trap proberen en uiteindelijk op de derde verdieping was er een deur die op een kier stond en waarachter ik mensen hoorde praten. Een ruimte met wat tafels, kasten met ordeners en drie personen. Achter een soort balie stond een vrouw aan wie ik vroeg of ze een kaart of zoiets had. Ik spreek geen Italiaans en zij waarschijnlijk niets anders. Ze keek me dan ook wazig aan. Maar daarna toverde ze toch echt een wandelkaart tevoorschijn met daarop ingetekend wandelroutes. 

  

Met een routekaart, een kennelijk goed onderhouden pad en pijltjes (boven aan het pad op de foto) durfden we het wel aan. Ook al waarschuwde een inwoner ons voor regen toen we aan dit weggetje begonnen.

Dit dal is genoemd naar de Cannobina, een rivier die in het Lago Maggiore uit komt. Dus daar in de verte moet het Lagio Maggiore liggen. Jammer dat het wat mistig is, maar dat heeft eigenlijk ook wel wat.

Marie Kondo

Inmiddels heb ook ik het boek van Marie Kondo in handen. Een geweldig boek. Als je denkt dat je het niet nodig hebt of helemaal niets hebt met opruimen, ook dan beveel ik het toch van harte aan. Het is erg leuk om te lezen. Ik vind het opvallend dat een boek dat via het Japans en Engels naar Nederlands is vertaald, nog zo prettig leesbaar is gebleven.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat het bij mij niet bij lezen blijft met dit soort boeken. Doorslaan, noemt mijn omgeving het meestal. En dat is het ook, daar ben ik bijzonder goed in. 

Marie Kondo zegt dat je per categorie moet opruimen en moet beginnen met kleding. Dus, precies volgens de KonMari-methode, verzamel ik al mijn kleding en leg die op een hoop. Op de achtergrond kun je de uitgeruimde kast zien. 
En ja, ik heb het echt gedaan, alles opgepakt en me afgevraagd "does it spark joy?". De reactie was wisselend, maar bijna de helft was wel uitgesparkt. Prima, die spullen hebben hun nut gehad en kunnen nu (uiteraard na het afscheidsritueel waarbij elk kledingstuk wordt bedankt) uit mijn leven vertrekken.

 

En dit kan dan allemaal weg. 

Bijvoorbeeld een Aikido pak. Nadat ik 8 jaar gelden mijn arm brak tijdens de uitoefening van deze krijgskunst, heb ik dat niet meer aangehad. Dus eigenlijk werd het wel eens tijd dat ik daarvan afscheid nam. 

En 11 stropdassen. Op de foto, direct naast het boek, is nog net een exemplaar te herkennen met het Kemira embleem (de Kemira snowflake). Ik ben daar in 2001 vertrokken en zelfs bij Kemira is dat symbool gesneuveld bij een huisstijl aanpassing. Dan is het ook niet zo vreemd dat deze stropdas mij geen spark of joy meer geeft. Sowieso kun je je afvragen wat ik moet met kledingstukken die in 2001 van Brielle mee naar Assen zijn verhuisd. En dat waren er opvallend veel.

En wat te denken van 9 sokken. Ja inderdaad, een oneven aantal. Die andere komt ooit wel weer te voorschijn, heb ik ooit geredeneerd. Maar ook al was dat zo geweest, dan nog zou dit paar me weinig vreugde meer gegeven hebben. Ik kan eigenlijk wel snappen waarom die ene er al eerder tussenuit geknepen is. En dan heb ik het nog niet eens over 3 paar sokken in maat 38.

Ook gooide ik 13 T-shirts weg. Als mij voor deze exercitie gevraagd was hoeveel T-shirts ik had, had ik het aantal op ongeveer 10 geschat. 

Kijk en dit zijn nu al mijn onderbroeken en sokken. Precies volgens de KonMari-methode opgeborgen. Nooit kleding op elkaar leggen en nooit bolletjes maken van sokken, maar keurig verticaal.

Marie Kondo adviseert ook dat je met je kleding communiceert. Dat lijkt misschien wat raar. Maar toen ik mijn sokken, waarvan ik de door Marie Kondo verfoeide bolletjes had gemaakt, los maakte, betrapte ik me erop dat ik bedacht "zo, dan zal ik jullie nu eens uit jullie lijden verlossen". 

 

En dit is nu mijn kledingkast. Ik ben tevreden.

More Florence

Nog even wat plaatjes van ons bezoek aan Florence. Uiteindelijk maakte ik zo'n 600 foto's, dus deze impressie is verre van volledig.

Deze Basilica di Santa Maria Novella stond zo'n beetje naast ons hotel en was de eerste attractie die we bezochten. En achteraf waarschijnlijk ook de mooiste. Er hangt onder andere een beroemde fresco, La Trinita van Masaccio.

Maar het mooist vond ik toch wel Cappellone degli Spagnoli. Hier een foto van het plafond. De hele kapel is beschilderd met fraaie fresco's. Er staat ook een afbeelding van de Duomo op de muur. Dat is bijzonder, want die was nog helemaal niet gebouwd toen de fresco geschilderd werd.

  

Dit is de Santa Maria del Fiore bij nacht met daarnaast de Campanile. 

 

Overdag beklommen we deze toren en dat levert dan dit uitzicht over de stad op.

Voor een ander zicht op de stad liepen we langs de stadsmuur omhoog naar het Piazzale Michelangelo. Daar is een parkeerplaats waar iedereen heen komt om van het uitzicht te genieten. Wij vonden het wat druk en liepen nog wat verder tot deze San Miniato al Monte. Weinigen namen die moeite terwijl het een mooie kerk is. Bovendien kun je hem vanuit de stad zien liggen, dan wil je dat toch even van dichtbij bekijken.

En het uitzicht is er ook net even beter.

En tenslotte een foto van David van Michelangelo. Zelfs in februari moet je een uur wachten voor je de Galleria d'Accademia in mag. En dat doe je dan maar. In die tijd hoor je dan wel het repertoire van de plaatselijke accordeonist ongeveer 7 keer voorbij komen. Uiteindelijk waren we een stuk korter binnen dan dat we in de rij hadden gestaan.