Parco Mont Avic

Vandaag zijn we naar het nationaal park Mont Avic gegaan. Het startpunt van de wandeling was Dondena. Volgens de kaart kon je er heen rijden. De routeplanner kende het plekje niet en later bleek de weg volgens de routeplanner 10 kilometer voor het eindpunt te stoppen. Omdat de eigenaresse van de agriturismo had gezegd dat je er echt kon rijden, hebben we het erop gewaagd. En -het was wel spannend- maar het is gelukt.

Eerst kwamen we bij het Lac Miserin. 

En daar staat dit leuke kerkje, Notre Dame de la Neige. De naam klopt, want er lag sneeuw.

Er was ook een berghut, de Refugio Miserin. Daar was een kraantje en kon de waterfles gevuld worden.

En het bleef niet bij water, we bestelden ook maar een kaasplankje. Ter ondersteuning van de berghut zeggen we dan, al is het natuurlijk gewoon omdat het zo lekker is. En je moet goed eten in de bergen. Ze hadden trouwens ook een rijke collectie aan bieren. Maar ik moest nog lopen en autorijden, dus op dit punt heb ik de berghut niet ondersteund. Gelukkig waren er genoeg gasten die, ook al was het nog vroeg in de middag, dat wel deden.

Dit hebben we in Drenthe ook, veenpluis. Op de achtergrond het Lac Noire en de Col Pontonnet.

En met het bier is het ook nog goed gekomen. Aan het einde van de middag in ons stamcafé in Champorcher.

Lac de Vercoche

Vandaag stond een wandeling naar het Lac de Vercoche op het programma. Het was opnieuw prachtig weer, al waren er voor het eerst sinds dagen weer eens wat wolkjes te zien. De temperatuur is nog steeds hoog, ver boven de 30 graden, maar er staat wel steeds een lekker windje. Dus zonnebrand smeren. 

Hier het meertje waar het om ging. 

Wat we vooraf niet wisten is, dat we hoog genoeg klommen om de Matterhorn (Cervino zeggen de Italianen) te kunnen zien. Zoals je kunt zien laat ik hem even links liggen.

Om een foto te maken van het Monte Rosa massief.

North Korean Perspectives

Tegelijkertijd met de tentoonstelling De Kim Utopie is in het Drents Museum ook de expositie "North Korean Perspectives" te zien. Een andere kijk op Noord Korea dan de geïdealiseerde visie zoals die door de staatsschilders is vastgelegd. 

   

Onderdeel daarvan is het project "Een leven tussen propaganda en realiteit" door Alice Wielenga. Zij combineert de propaganda kunst met haar eigen foto's van de werkelijkheid in Noord Korea. Dat levert bijzondere plaatjes op. 

Rechts boven doemt wat wapentuig op. Ineens herinner ik me een van de propaganda schilderijen.

Kijk het vriendelijk glimlachende meisje met haar accordeon. Met, ook rechtsboven, dat afweergeschut. Had deze anonieme Noord Koreaans staatsschilder misschien toch stiekem ook zijn eigen "perspective"? 

De Kim Utopie - Hoe moeilijk ook de weg, wij gaan hem met een glimlach.

In het Drents Museum worden onder de titel "De Kim Utopie" een aantal schilderijen uit Noord Korea tentoongesteld. Ruim 80 forse doeken gemaakt in de periode 1960 tot 2010 door Noord Koreaanse schilders in staatsdienst. Nu is volgens mij iedereen daar in staatsdienst, dus dat dat voor de schilders niets anders is, verbaast mij niet echt. 

Hier is hij dan, de naamgever van de expositie, Kim Il Sung, De Eeuwige President van de Republiek. Dit is slechts een fragment van een veel groter doek. De visionair Kim wijst letterlijk de weg naar een mooie toekomst. Hij kan het weten, hij heeft de verrekijker in de hand. Hoe zijn droom eruit ziet, laten de andere doeken zien.

Lachende gezichten in een liefelijk berglandschap. Het doet mij denken aan the Sound of Music. Rechts onder zijn trouwens een groot aantal soldaten met hun oorlogstuig te zien. Op deze foto wat lastig, maar op het originele doek (het is een fors schilderij) niet te missen.

Wij noemen het al snel propaganda kunst. Maar wat moet je dan als er acute hongersnood heerst? Dan schilder je een overvloedige rijstoogst met daarbij ook nog een vriendelijk glimlachende vrouwelijke soldaat. Dit doek komt toch echt 1997, al schatte ik het 30 jaar ouder. 

Le Petit Ballon

Gisteren was het weerbericht buien in de morgen en 's middags regen. Dat betekent in de Vogezen dat de bewolking zo laag hangt dat je er doorheen moet. Geen probleem voor een dagje, het heeft ook wel weer wat aparts.  

Vandaag was er goed weer voorspeld en het leek nog uit te komen ook. Dus wij planden een flinke tocht. De hoogste top heet hier Le Grand Ballon. Maar daar blijkt een lelijk weerstation de boel te bederven en de route gaat ook nog eens over een kale ski piste. Dat viel dus af en dan kom je vanzelf bij Le Petit Ballon en dus gingen we die proberen.

Een mooie tocht met veel vergezichten. En nu zag je ook nog eens wat anders dan flarden nevel. Dit hier is Le Steinberg. 

 

Meteen daarna kom je over de Kegelritz. Hier maak ik een foto van het uitzicht. 

En na 800 meter klimmen kom je dan op Le Petit Ballon. Er is toch wat bewolking, dus de Alpen kun je niet zien, maar het uitzicht is toch nog steeds indrukwekkend. 

Sentiero l'infinito

Vandaag liepen we de Sentiero l'infinito (het oneindige pad). Niet zo bekend als de wandeling langs de vijf dorpjes (Cinque Terre). Het was een stuk rustiger, iets ruiger maar zeker niet minder mooi. Het bereiken van het startpunt, Portovenere, was nog een gedoe. Eerst met de trein en dat betekent hier afwachten of het lukt een kaartje te krijgen en dan maar zien wanneer er eens een trein gaat. In elk geval niet op tijd en niet op het aangegeven spoor, maar uiteindelijk komt het goed. En dan overstappen op de bus. Dat viel ook tegen. Wij zijn gewend dat de bus in de buurt van het station stopt. Hier moet je een kwartiertje lopen van het station naar de bushalte. En als je dan niet bekend bent, zoals wij, kost het je een half uur.  

 

Maar hier zijn we dan in Portovenere.

De route was goed aangeven, dat dan weer wel.

Een dagje vrijwillig op water en brood. Al hadden we wel een lekkere locale kaas om dat brood mee te beleggen.

En daar ligt het eindpunt Riomaggiore al. Runkeeper leert dat we 12,75 kilometer hebben afgelegd in bijna 6 uur. Dat is dus net 2 kilometer per uur. We hebben wel even gepauzeerd, maar de verklaring voor het tempo ligt in de 950 meters hoogteverschil die we hebben overbrugd. En voor al dat gezwoeg krijg ik dan 25 Samengezond-punten van Menzis.

Corniglia - Monterosso al Mare

Wij zijn speciaal naar deze streek gekomen om te wandelen over het kustpad dat de zogenaamde Cinque Terre met elkaar verbindt. Dat klinkt makkelijker dan het is. Er schijnen stukken onbegaanbaar te zijn en andere stukken zijn verboden gebied sinds er wat ongelukken zijn gebeurd. En dat alles wordt nauwelijks bekend gemaakt. Uiteindelijk kozen we voor het traject Corniglia naar Monterosso al Mare. Ook daar zouden gevaarlijke passages zijn, maar we hebben ze niet gezien.

Dit is Corniglia. Ze hebben een station en daar vertrokken we. Als je dan even op weg bent, heb je eigenlijk het beste zicht. En dan zie je niet de drommen wandelaars die er nu al in die dorpjes rondlopen.

Het pad is goed onderhouden en waar nodig zijn trappen. En dat alles voor slechts € 7,50 per persoon. Wij betaalden het graag, maar we kregen ook een discussie mee van iemand die het eigenlijk niet wilde betalen. Toevallig een Nederlander.

Halverwege ligt Vernassa. Het zelfde recept: ligt prachtig en ziet er leuk uit. maar het wordt helemaal overlopen door toeristen (zoals wij).

Weer eens wat anders dan een dorpje, een vijgcactus met op de achtergrond de Middellandse Zee.

En hier is de eindbestemming al weer in zicht, Monterosso al Mare. Hier namen we de trein terug naar ons hotel in Levanto. Als bijzonderheid kan ik nog melden dat het kopen van een kaartje langer (ongeveer 5 keer zo lang) duurde dan de treinreis.