Udaipur

Gisteren was het een feestdag en werd er niet gewerkt. Van die gelegenheid heb ik meteen maar gebruik gemaakt om naar Udaipur te gaan. Ik had een auto geregeld met een chauffeur en een gids. Om 8 uur had ik afgesproken en ze waren er al voor half 9.

De rit was weer een sensatie. Het eerste half uur ging over een lokale weg. Hier en daar wat stukken asfalt die door kuilen en stenen met elkaar verbonden waren. Soms was de berm beter, dus gebruikte de chauffeur die. Maar dat wisten de geiten en schapen ook, dus uiteindelijk werd het daar niet beter van.

Overal liepen mensen. Vrouwen in kleurige kleding met takkenbossen of waterkannen op het hoofd. Ook zaten overal mensen op hun hurken langs de weg, gewoon maar wat te zitten.

Op de snelweg waren veel vrachtwagens. Meestal zijn ze handbeschilderd.

Na een paar uur bereikten we Udaipur. Een grote stad met een half miljoen inwoners. Het ligt prachtig tussen een aantal meren in de bergachtige omgeving.

Als eerste heb ik hetCity Palace Museum bekeken. Hieronder een foto. De toegang was ongeveer 50 cent voor het complex en nog eens een Euro voor het museum. En dan 4 Euro voor het fototoestel. Allemaal kruip erdoor sluip erdoor gangetjes die de ruimtes en pleintjes verbonden. Alles rijkelijk versierd met mozaiek en dat helemaal vol gehangen met schilderijen.

Toen ik klaar was, moest ik op zoek naar de auto. Ze zouden op de parkeerplaats staan, maar die bleek er helemaal niet te zijn. Gelukkig had ik het telefoonnummer van de gids opgeslagen. De chauffeur had het zelfs getest. Ik het nummer bellen. Krijg ik van de andere kant te horen dat dit nu al de tweede keer is dat ik hem lastig val. Die eerste keer was kennelijk de test van de chauffeur. Daar sta je dan. Dus ik vraag een bewaker of hij weet waar ze zouden kunnen zijn. Hij stelt wat vragen "hoe laat hebben ze je afgezet" en "waren ze me zijn tweeen". Toen ging hij bellen in zijn hokje. Even later kwam hij naar buiten en tegelijkertijd kwam mijn auto voorrijden. Of er enig verband was tussen het bellen en het plotselinge opduiken van mijn begeleiders weet ik niet.

Daarna brachten ze me naar Machla Magda. Dat is een tempel boven op een heuvel. Ik zag het voetpad al slingeren naar boven. Het was 35 graden en er was geen schaduw, dit kon niet de bedoeling zijn. En dat was het ook niet, er was een Ropeway. Dus dat waren de opties: de gids teleur stellen, uitdroging en uitputting riskeren of plaatsnemen in een van de drie kabelbaancabines. Ik koos voor het laatste. Mijn moed werd beloond met een prachtig uitzicht op de stad en zijn meren.

Een ander uitzichtspunt is Monsoon Palace. Dat ligt op 1000 meter hoogte en was per auto bereikbaar. Al was het een zware beproeving voor de Tata. Het uitzicht was nog mooier, omdat je nu ook het bergachtige achterland kon zien.

Toen het donker werd, begonnen we aan de terugweg. Eerst dwars door Udaipur met duizenden onverlichtte brommers. De auto's doen het of zonder licht of met groot licht. Wij deden het met dat laatste. Daarna kwamen we op de snelweg. Het was imiddels pikdonker. In India hebben de vrachtwagens geen achterlicht. Een ook zie je de bobbels in de weg niet zo goed. Dat alles maakte de terugweg nog redelijk spectaculair.

Eastpak

Trouwe volgers van deze blog herkennen mijn Eastpak natuurlijk direct. Als ik had geweten dat deze man erop stond hem op deze manier naar mijn kamer te dragen, had ik wellicht een minder fors exemplaar uitgezocht. Op de foto is het balkon te zien, dat bij mijn kamer hoort.

Mada

Dit is de hoofdstraat van Mada, rechts van deze muur bevindt zich mijn verblijf.

Dit is mijn slaapkamer. Ik slaap onder het musietennet, dat ik met een door de kamer gespannen touwtje heb bevestigd. Het bed is hard en klein. Er is nog ruimte voor een gast. Dus als iemand toevallig in de buurt is, aarzel niet.

En er is ook nog een badkamer. De douche druppelt de hele dag, meer niet. Dus douchen gaat niet. Maar ik moet niet zeuren, in het dorp zijn de meeste inwoners afhankelijk van de waterpomp in de hoofdstraat. En dat druppelen is heel handig. Ik vang het op in een grote emmer, waarmee ik de toilet doorspoel. Want die werkt ook niet zo goed. Bijzonder detail is nog de hoogte van de WC pot. Om er op te zitten, moet je je benen strekken.

Internet problemen

Helaas lukt het nog niet zo met internet. Op de Macbook heb ik het niet. Daar wordt aan gewerkt. Hopelijk kan ik binnenkort weer gewoon mijn mails lezen en bloggen. Op kantoor is een PC met een dial-up verbinding. Maar om dat op te starten duurt vrij lang en dan is het ook nog erg traag. En als dan de stroom weer eens uitvalt (elke paar uur wel een keer), dan kun je helemaal opnieuw beginnen.
Nu zit ik in een internetcafe. Ik heb net een post geplaatst, maar dat ging ook niet geweldig. Foto's uploaden gaf de nodige problemen.
Als het straks op de laptop allemaal werkt, komen er meer posts met plaatjes.

Van Ahmedabad naar Mada

Deze man haalde me op bij het vliegveld. Je kunt van alles denken van de foto. Dat mijn naam niet correct geschreven is, is nog wel het minste. Ik moest meteen denken aan burgerlijke initiatieven als een pedofiel zich in een kinderrijke wijk wil vestigen.

Over de recruitment proces bij PEDO hoef ik me niet zo’n zorgen te maken. Deze man had alle benodigde skills. Nonchalant hield hij met een hand het stuur aan de bovenkant vast. Zijn onderarm soepeltjes over het stuur. Zo kon hij bijna ongemerkt, met een kleine polsbeweging de claxon bedienen. En dat deed hij. Ieder keer als hij iemand passeerde (links of rechts), werd er vrolijk op los getoeterd. En dat was nogal eens. De straat wordt goed benut door voetgangers, koeien, kamelen, kuddes geiten en schapen, brommers, tuctucs, karren met een os, auto’s en vrachtwagens. Dus eigenlijk werd er bijna 3 uur lang aan 1 stuk door getoeterd.

Soms stonden er ineens tolpoortjes met een slagboom op de weg. Dat daarvoor gestopt werd kon maar op weinig begrip rekenen. Gewoon lekker doortoeteren.

Als het even niet hard genoeg ging, deed hij de deur of het raampje open om naar buiten te spugen. Op een gegeven moment deed hij ook mij raampje open. Hij zou toch niet door mijn ruitje willen gaan spugen? Nee, verkeerde knopje ingedrukt.

Opeens werd de wagen in de berm gezet. Ik keek de chauffeur vragend aan. “Toilet”, was het enige wat hij zei en toen stapte uit om naast de auto te gaan staan pissen.

Het grootste deel van de route had je het idee dat je door een sloppenwijk reeds. Overal bebouwing, meestal hutten en krotten. En overal liepen mensen en dieren.

Dichter bij Mada werd het wat geaccidenteerd. Dat was te veel gevraagd voor de vrachtwagens, die kwamen echt nauwelijks meer vooruit. Op beide banen kropen ze omhoog, waardoor er lustig op los geslalomd moest worden. Want er moest natuurlijk wel ingehaald worden. In de berm zag ik een man triomfantelijk met 2 courgettes staan zwaaien. In de brandende zon, tussen de uitlaatgassen, in de hoop iemand te interesseren voor zijn koopwaar. Een prima plekje zal hij gedacht hebben, want er wordt niet zo snel gereden. Maar toch vrees ik dat hij weinig verkocht heeft.

De weg werd steeds slechter tot we uiteindelijk via een zandpad Mada bereikten.

Al met al een fantastische rit.

Dubai, Connecting the World

Even een tussenstop in de Verenigde Arabische Emiraten. Het is hier een gezellige drukte, terwijl het toch al bijna 2 uur 's nachts is.
Sarbeswar from India took this picture. The girl next to me is from Bristol and is working.

Chai tea latte (unauthorised version)

Ruim 2 uur wachten op de Wegenwacht om te horen dat de auto toch niet kapot is. Maar toch nog even tijd voor deze Starbucks versie van Chai tea latte. Binnenkort kan ik beoordelen hoe authentiek deze smaakt.