In Veenhuizen heeft de "Maatschappij van Weldadigheid" een kolonie opgericht waar armen de gelegenheid kregen zich vrijwillig als boer of veenwerker te vestigen. Later zijn er ook landlopers en ander gespuis minder vrijwillig heen gebracht. Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen geeft een aardige beschrijving over hoe het leven daar ooit was.
Talloze kolonisten hebben het niet overleefd en liggen hier naamloos begraven.
Nicolaas Beugeling heeft wel een eigen houten grafzerk. Hij is in 1857 gestorven in het derde gesticht. Als beroep wordt kolonist genoemd. Hij rust in vrede. Dat gelukkig nog wel.
En dit is dan zo'n gesticht.
Op het complex staan een heleboel mooie panden, veelal met een mooie naam. Zoals "Bitter en Zoet", hier was de apotheek gevestigd. Tegenwoordig is het een restaurant.
In "Helpt elkander" woonde ooit ziekenhuispersoneel, in "Toewijding" woonde de geneesheer van het ziekenhuis. En de apotheker woonde in "Plichtsgevoel".
Deze betonnen iglo is het ijshuis. De muren zijn geïsoleerd met veen. In de winter werd daar ijs in gedaan en het isoleerde zo goed dat er tot de volgende winter koud genoeg bleef om medicijnen te kunnen opslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten