Roland back in the Lowlands

Next try

Volgens mij gaat het nu lukken.

Dubai

Wat een buitenkansje, zomaar even Dubai te kunnen bekijken. Want een beetje zitten balen op mijn hotelkamer, ik heb het even overwogen, leek me toch geen goed idee.

Allereerst ging ik naar het Dubai Museum. Het enige gebouw dat er nog een beetje oorspronkelijk uitziet. Helaas was het van binnen helemaal ingericht met tentoonstellingen. Vooral veel taferelen met levensgrote poppen, die dan iets uitbeelden. Jammer, want van de oorspronkelijke inrichting van het gebouw was weinig meer te zien. En als ik in zoiets geïnteresseerd zou zijn, zou ik wel naar het bijbels openluchtmuseum in de Heilige Landstichting gaan.

Natuurlijk ook even een foto gemaakt van Burj Al Arab, het enige 7 sterrenhotel ter wereld.

Nog een bekend hotel, het Atlantis hotel. Dat ligt op het Palm Island. Maar die palm vorm is alleen vanuit de lucht herkennen.

Eigenlijk viel Dubai me tegen. De gebouwen van de skyline zijn meestal gewoon heel lelijk. En de andere gebouwen vond ik vaak heel nep. Veel te mooi en netjes. Kijk eens naar deze moskee en vergelijk dat even met de bouwsels in India. Dan snap je me misschien.

En dan de beplanting, die ziet er wel zo belachelijk uit. Ik snap dat het lastig is om iets te laten groeien in de woestijn. De manier waarop de palmen en struiken zijn geplant, associeerde ik meteen met modeltreinbouw. Dan is het toch niet helemaal gelukt.

Het leukste zijn dan nog van die winkeltjes waar ze lossen kruiden, noten en gedroogde vruchten verkopen. Maar daarvoor hoef je niet in Dubai te zijn.

Vertraging

De vertrekhal van het vliegveld van Ahmedabad bij nacht. Zo ziet het eruit als je naast het 3 uur van tevoren melden ook nog eens 2 uur extra moet wachten.

En zo ziet het eruit als je daardoor je aansluitende vlucht mist. Dan stoppen ze je zo maar even 24 uur in dit hotel in Dubai.

Helaas wel zonder bagage. Ik kreeg een tandenborstel en een scheermesje. Een fris kledingstuk is kennelijk niet nodig.

Nog wat plaatjes uit Ahmedabad

Zoals zoveel grote steden ligt ook Ahmedabad aan een rivier, de Sabermati, en heeft het een paar bijzondere bruggen om de stadshelften te verbinden. De Ellis Bridge is mijn favoriet.

Het is een gezellige drukte in de straten.

Maar er is ook ruimte voor de huisdieren. En ze hebben genoeg te eten daar op straat.

En mensen kijken is altijd leuk.

De aanhouder wint

Elke avond bij de Law Gardens liep dezelfde jongen met me op in een poging mij te interesseren voor zijn poppen. Maar wat moet ik met die dingen?

Vanavond verzorgde hij weer een escorte. Op de hoek van de straat aangekomen, kon ik gewoon oversteken en zou ik van hem verlost zijn. Dat heb ik niet gedaan. En nu ben ik de eigenaar van deze twee poppen.

Jami Masjid

Vanaf de straat zie je er niets van, alleen een soort deur. Als er geen bordje met de naam erop stond, loop je de bekendste moskee van Ahmedabad zo voorbij.

Des te groter is de verbazing als je door die deur heen bent. Er ligt een gigantisch groot plein, met aan een kant een soort grote poort. Helemaal versierd met beeldhouwwerk.

Achter de poort is een grote ruimte met allemaal rijen pilaren. Op de grond liggen matten en je kunt er bidden. Van deze laatste mogelijkheid werd echter geen gebruik gemaakt toen ik er was.

Lemon Tree

Het Lemon Tree hotel bevalt me goed. Het ligt centraal, dus je kunt veel lopend af. Zoals de naam al doet vermoeden, is het een fris hotel. De huiskleuren zijn geel en groen. En de zeepjes en shampoo ruiken natuurlijk naar citroen.

Er hangen veel leuke schilderijen en in het restaurant hangt dit kleurige glas in lood kunstwerk.

Ik neem steeds de trap. Als je altijd met de lift gaat, dan zou je dit trappenhuis toch mooi gemist hebben.

Sabermati Ashram

Aan de rand van Ahmedabad ligt de Sabermati Ashram. Omdat Gandhi hier heeft gewoond en gewerkt, wordt het ook wel de Gandhi Ashram genoemd.

Het is een heerlijk plek. Over grote, oude bomen en er waait een fris windje. Op de achtergrond hoor je de verkeersdrukte, maar op de ashram zelf is het lekker rustig. Het ligt aan een rivier en daardoor staat er ook nog een fris windje.

Er is een museum ingericht met, hoe kan het ook anders, veel over Gandhi. Zoals deze prent van zijn jonge jaren als advocaat.

En er is ook een beeld van hem, zoals we hem beter kennen.

Er staan nog veel gebouwen uit de tijd dat Gandhi hier woonde. Witte gebouwen met mooie pannendaken.

En die heb ik natuurlijk persoonlijk aan een inspectie onderworpen.

Kurta en Churidar

Vanwege Diwali heb ik me ook maar in het nieuw gestoken: deze prachtige kurta met bijpassende churidar.

Breakfast

Er is natuurlijk niets aan te merken op het ontbijt in het Lemon Tree hotel. Vers fruit, vruchtensapjes, een ter plekke gebakken omelet en een beker zwarte koffie.

Maar eerlijk gezegd mis ik nu al de paratha met pickle van een gedeukte bord en de zoete thee uit het mooie theepotje.

Happy Diwali

Vandaag viert heel India Diwali. De overwinning van het licht over de duisternis of de overwinning van het goede over het kwade. Vanavond komen de lichtjes en het vuurwerk. Nu is iedereen met gekleurd zand in de weer.

Ahmedabad

De reis van Mada naar Ahmedabad is voorspoedig verlopen. Dat kan ook haast niet anders met deze baba op het dashboard.

Het is even wat anders dan Mada, het Lemon Tree hotel. Airconditioning, een warme douche, een koelkast, een toilet die je kunt doorspoelen met een simpele druk op de knop en een bed dat gewoon 2 meter lang is. Hier ga ik het wel een paar dagen uithouden.

Ik heb de omgeving al even verkend. Ik heb nog geen plattegrond kunnen regelen, maar dat is niet nodig want straatnaambordjes ontbreken toch. Op de foto een eerste indruk van de stad.

Laatste werkdag in Mada

Mijn laatste werkdag in Mada zit erop. Morgen vertrek ik naar Ahmedabad. Ik ga het zeker missen.

Hier nog wat plaatjes.

Deze poort verschaft de toegang tot de campus. Niet te missen dankzij het mooie uithangbord.

Dit is het kantoor waar ik de laatste 3 weken dagelijks heb zitten werken. Het bureau is wat klein voor mij en de stroom valt voortdurend uit. Maar verder is het er prima.

En hier een foto van de kok. Driemaal daags kreeg ik van hem een warme maaltijd. Het smaakte voortreffelijk en ik heb geen enkel probleem met mijn darmen gehad.

Poha with Bhujia

De lunch en het avondeten bestaan hier altijd uit dahl met chapatis. Soms aangevuld met rijst of groenten. De dahl is wel steeds anders bereid.

Het ontbijt wisselt. Poha met bhujia is mijn favoriet. Poha is geplette rijst en ze maken er een soort nasi van. Daar strooi je dan bhujia over heen. Dat ziet er uit als bleke hagelslag. Het wordt gemaakt van kikkererwtenmeel, olie en kruiden en is krokant en erg pittig. Om het helemaal af te maken knijp je er nog een limoen boven uit.

Bhujia kun je ook prima als snack eten. Het werkt net als bij chips, als je eenmaal begint, kun je nauwelijks meer stoppen.

Dev Somnath

Vandaag heb ik de Dev Somnath bezocht. Deze tempel ligt ergens afgelegen aan een rivier op ongeveer een uur rijden van Mada.

De tempel is gebouwd in de 13e eeuw en ziet er nog helemaal puntgaaf uit. Zowel van buiten als van binnen. En door de afgelegen ligging was het nog lekker rustig ook.

Quack

In de meest afgelegen gebieden in India wordt de gezondheidszorg veelal verzorgd door kwakzalvers. Quacks zeggen ze hier en dat klinkt natuurlijk veel beter. Artsen met een deugdelijke opleiding willen zich niet vestigen in de arme afgelegen streken.

Maar quacks zijn wel verboden. Momenteel loopt er hier een aktie om ze op te sporen. Op deze foto uit de krant van vandaag zie je een quack (de man in het groene shirt). Zijn praktijk wordt bezocht door ambtenaren, die komen controleren of hij geen ongeoorloofde handelingen verricht. Zo speuren ze bijvoorbeeld naar spuiten en injectienaalden, want injecties mogen ze niet geven.

Ook bericht het artikel over quacks die hun praktijk hals over kop hebben gesloten en met de noorderzon zijn vertrokken. Om als het weer rustig is geworden gewoon hun praktijk te hervatten.

Discomfort in the Bathroom

Een van deze 2 kranen drupte al een tijdje. Waarom er eigenlijk 2 kranen zijn weet ik trouwens niet, ze geven beide koud water. De druppels ving ik op in een emmer en gebruikte ik om de toilet mee door te spoelen.

Vanochtend veranderde het druppelen in een straal, die ik onmogelijk met een emmer in bedwang kon houden. Alleen door er hard op te drukken veranderde de straal weer in druppels. Terwijl ik de kraan dichtdrukte bedacht ik de volgende oplossing. Twee volle waterflessen heb ik met een stuk flosdraad aan de kraan gebonden. En het werkte, de kraan druppelt weer op de vertrouwde wijze. En met een snelheid die ik met mijn toiletbezoeken kan bijhouden.

Supper

Dit is een typische avondmaaltijd in Mada. Om ongeveer half 7, het is dan net donker geworden, brengt de kok dit.

Je krijgt een metalen bord met vakjes en een paar pannetjes. Een speciale dubbelwandige pan met een stapeltje chapatis, op de bodem ligt een stuk krantenpapier. Een pannetje met een deksel waarvan de knop afgebroken is met dahl. En meestal krijg je ook nog een pannetje met groenten. Vandaag was dat kool.

De groente en de dahl worden in een klein vakje van het bord geschept. Wij eten er ook altijd nog wat mixed pickle (zie eerdere post) bij. Dat is dat rode prutje. De bedoeling is dat je met je rechterhand een stuk van een chapati afscheurt en daarmee het eten opgeschept en in je mond stopt. Dat afscheuren is nog best moeilijk, want je mag beslist niet met je linkerhand aan het eten komen. Die linkerhand gebruiken ze, bij ontstentenis van toiletpapier, ergens anders voor hier in India.

Zoals je ook kunt zien liggen de kaarsen al klaar, voor het geval de stroom uitvalt.

Community based health insurance

Bij PEDO (People Education & Development Organisation) zijn ze bezig met het opzetten van een soort zorgverzekering. De landelijke commerciële verzekeringsmaatschappijen zijn niet geïnteresseerd in de arme bevolkingsgroepen en verzekeraars hebben sowieso een slechte naam in India. Vandaar dat een lokaal initiatief noodzakelijk is.

Door de fluctuerende inkomsten en het ontbreken van het concept van sparen, leefde het grootste deel van de bevolking hier continu met schulden. Zelfs voor de meest elementaire zaken moesten bij dubieuze instellingen leningen worden afgesloten. Om dit tegen te gaan is PEDO 30 jaar geleden begonnen met het promoten van sparen via Self Help Groups van vrouwen. In zo'n SHG zitten ongeveer 20 vrouwen. In totaal ondersteunt PEDO nu 2000 SHG's. Later werden er van dit gespaarde geld kredieten verstrekt aan mensen uit de eigen gemeenschap. De afhankelijkheid van de dubieuze geldverstrekker is hiermee enorm afgenomen.

De onverwachte kosten voor gezondheidszorg zijn echter een serieus risico voor de financiële positie van de armen. Daarom wordt er gewekt aan een product om dit risico te beheersen. Dat gebeurt via een zogenaamde community based heath insurance.

Gezinnen die deelnemen betalen een premie van 600 rps per jaar (ongeveer 9 euro). Ze kunnen daarvoor maximaal 12.000 rps aan medische kosten per jaar declareren.

Er wordt een telefonische hulplijn opgezet die 7x24 uur bereikbaar is en er wordt een dokter ingehuurd. Als je medische hulp nodig hebt, moet je je bij deze hulplijn melden. Je krijgt dan te horen of en zo ja naar welke zorgverlener je mag. Passeer je de hulplijn of negeer je het advies, dan worden gemaakte kosten niet vergoed.

De behandelingen en kosten worden geregistreerd in een computersysteem. De dokter heeft ook als taak de kwaliteit van de medische zorg te bewaken. In de toekomst willen ze de gegevens uit het systeem gaan gebruiken om te kunnen onderhandelen over de prijs en de kwaliteit met de zorgverleners.

Coffee and Beer

Sinds ik in India ben heb ik geen koffie meer gedronken. Ze drinken hier alleen maar thee met veel melk en nog meer suiker. Ook alcohol, vlees, vis en eieren is er niet bij hier. Het is vooral dahl wat de klok slaat hier.

Maar vanochtend had Prabhadji iets speciaals voorbereid. Na het ontbijt kwam de kok met een kannetje en twee kopjes. Ik dacht dat het thee was. Maar het bleek kokend water met melk te zijn. En Prabathji haalde triomfantelijk een pot Nescafé tevoorschijn. Wat een verrassing.

"I hope I didn't spoil your Detox", verontschuldigde hij zich nog.

En toen was natuurlijk het hek van de dam. In Dungarpur hebben we de enige plek waar bier wordt geserveerd opgezocht en ieder een halve liter Kingfisher Beer genomen. Bij 36 graden en nadat je dagen alleen maar lauw water uit een fles hebt gehad, smaakt dat geweldig.

Zwarte Ibis

Sinds vanochtend verblijven er 3 zwarte ibissen op de campus in Mada.

Het zijn enorme vogels. De spanwijdte schat ik op ongeveer een meter. Ze maken een enorme herrie, een combinatie van een het krassen van een kraai en het schreeuwen van een meeuw. Maar dan vele malen harder.

Generic Drugs (part 2)

De prijzen geneesmiddelen blijven de gemoederen bezighouden in India.

Vandaag kopt de Dainik Bhasker (een dagblad met een oplage van 3,7 miljoen): "Medicijn van 338 roepies wordt verkocht voor 4,500 roepies". Als reden wordt genoemd de commissie voor de artsen en de marge voor de retailers.

That's Weird

Dit artikel kwam ik tegen in de Ahmedabad Mirror van afgelopen dinsdag. Zelfs in India vinden ze dit weird.

Field Office

Ik heb wel gemerkt dat als ik hier iets wil bereiken, ik zelf pro-actief zal moeten zijn. Er zal niemand iets van zeggen als ik gewoon niets zou doen. Maar daar ben ik natuurlijk niet voor gekomen.

Ze willen graag hulp met het opstellen van HRM beleid voor de Field Offices. Daar werken de mensen samen met "the poorest of the poor" om hun situatie te verbeteren.

Om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen, wilde ik graag gaan kijken op zo'n Field Office. Aanvankelijk kreeg dat voorstel weinig bijval. "Wat je wil weten, kun je ook aan mij vragen", was de reactie van de HRM manager van het hoofdkantoor.

En toen moest ik echt al mijn beïnvloedingsstijlen aanspreken om mijn zin te krijgen. Uiteindelijk had ik succes met mijn opmerking dat ik zo onder de indruk was van het werk op de Field Offices, dat ik daar heel graag eens rond wilde kijken. Toen bespeurde ik ineens wel iets van enthousiasme. "Dan gaan we er bij twee kijken, morgen en overmorgen. We gaan naar een kantoor dat goed draait en een ander kantoor, waar het wat minder soepel verloopt." Nou, dat vond ik prima.

Op de foto poseer ik met een aantal medewerkers voor het Field Office. Die kleurloze figuur, dat ben ik. We hebben ruim twee uur gesproken over hun werk en wat de wensen op het gebied van HRM zijn. Omdat zij geen Engels praten (en ik geen Hindi) fungeerde de HRM manager als tolk.

Ik was verrast hoe open ze zijn over hun werk en waar ze tegen aan lopen. Deze mensen komen allemaal uit de leefgemeenschap waarvoor ze werken. Medewerkertevredenheid is daarmee cruciaal. Als deze medewerkers hun ontevredenheid mee naar huis nemen, dan loopt het draagvlak voor de projecten meteen een serieus risico. Kijk, dat zou ik zelf nooit bedacht hebben.

Toen ik daar toch was heb ik ook nog even rond gekeken en kwam ik deze 3 dames tegen. Wat steekt hun prachtige kleding mooi af bij het groene rijstveld!

Mixed Pickle

Het meest bijzondere ontbijt (tot nu toe) was paratha met mixed pickle.

Paratha is een rond plat broodje van volkoren tarwemeel. Lijkt wel wat op roti of tortilla. Dat eet je dan met mixed pickle.

Ze zijn er hier dol op. Ik heb het natuurlijk gewoon opgegeten, maar ben zelf wat minder enthousiast. Het is vooral heel zout, zuur en heet. En dat kan kloppen, ik heb even gekeken wat er in zit: onrijpe mango (20%), stukken limoen (20%), zout (15%), mosterdolie (15%), gember (5%), pepers (5%) en dan nog heel hele rits kruiden.